સંયમને મજા પડી ગઈ. એણે આંખો ખેંચીને એ મધરાતની મેનકાનો ચહેરો ઓળખવાનો પ્રયત્ન કર્યો, પણ એ તો ચાલી ગઈ હતી.સવારે ઊઠીને પહેલું કામ સંયમે રાતની ઘટનાનું ‘એક્શનરિપ્લે’ કરીને જોવાનું કર્યું. બાવીસ વર્ષના બળદિયામાં એટલી તો બુદ્ધિ હતી કે જેથી આ ઘટના પાછળનો આશય એ સમજી શકે. અડધી રાતે જે ચૂપચાપ આવીને આમ બ્લેન્કેટ ઓઢાડી જાય એ સ્ત્રી જો આધેડ ઉંમરની હોય તો એનું નામ મમતા હોઈ શકે અને જો જુવાન હોય તો મહોબ્બત. સંયમને ખબર હતી કે મા તો ઝાંઝર પહેરતી નહોતી એટલે હવે ચહેરો ઓળખવો હોય તો ચરણ ઓળખવા જરૂરી હતાં.ઘરમાં પ્રસંગ હતો એટલે મહેમાનો પણ હતા. સંયમે અડધા કલાકમાં પગેરુ શોધી કાઢ્યું. મમ્મી, માસી, બે કાકીઓ, ત્રણ બહેનો, બે ફોઇઓ, ભત્રીજીઓ, ભાણેજડીઓ; આમાંથી ઝાંઝર તો સાતેક જણીઓએ પહેરેલાં હતાં, પણ એણે જે અનુભવી હતી એ લાગણીનું નામસરનામું એકેયમાં નહોતું. છેવટે એની નજર માસીની નણંદ ઉપર ઠરી. સમીરા એનું નામ. યુવાન, ખૂબસૂરત અને કુંવારી.
એકાંત મળતાં જ સંયમે પૂછી લીધું, ‘રાત્રે તમે હતાં?’
‘હા, કેમ? કંઈ ગુનો થઈ ગયો?’ સમીરાએ પટપટતી પાંપણોમાંથી ભોળપણ ખેરવ્યું, ‘મારાથી તમારા ઓરડામાં ન અવાય?’
‘અવાય તો ખરુ, પણ આમ પાછા ચાલ્યા ન જવાય! એટલું તો જોવું જોઇએ ને કે ઠંડીથી થરથરતા બાપડા જુવાન માણસને એકલા બ્લેન્કેટની હૂંફ ઓછી તો નથી પડતી ને?’
સમીરાએ છણકો કર્યો, ‘સાવ પુરુષ છો, તદ્દન બેશરમ...!’
