હમીરે ભૂખ્યા સિંહની જેમ મોં ફાડીને વેંત પહોળું બગાસું ખાધું. ચેપી રોગની જેમ એણે ખાધેલું બગાસું આખી કારમાં ફરી વળ્યું. એની ચેષ્ટાનો પડઘો એક સાથે ચારચાર ચહેરાઓએ પાડ્યો.
‘યાર, કંટાળો આવે છે.’ કલશ કાપડિયાએ ભાવતાલ કરતા ઘરાકને પતાવ્યા પછી કહેતો હોય એમ જાહેર કર્યું.
‘આ ભૂતપ્રેતની વાતમાં કંઈ જામતું નથી.’ મેરુ મણિયારે આ કહ્યું ત્યારે એનો ચહેરો ભૂત કરતાંયે વધારે બિહામણો લાગતો હતો.
‘હજી તો સાડા અગિયાર જ વાગ્યા છે. અમદાવાદ પહોંચતાં હજુ દોઢ કલાક થઈ જશે.’ વિશદ વહાણવટીએ વરતારો બહાર પાડ્યો.
‘કુછ ચટપટા હો જાયે! અભિસાર, હવે તારો વારો. અમે બધાં તો બકબક કરીને થાક્યા પણ તું ક્યારનોયે ચૂપ છે. કશુંક એવું સંભળાવ કે દિમાગ તરબતર થઈ જાય... અને સાથે સાથે રસ્તો પણ કપાઈ જાય...’ હમીરે અત્યાર સુધી મૂંગા રહેલા મિત્રને ઝાલ્યો.
અભિસાર ઓછાબોલો હતો. જીભ કરતાં કાનનો ઉપયોગ એને વધુ માફક આવતો હતો પણ જ્યારે બોલતો ત્યારે રંગત જામી જતી હતી. શબ્દનો માણસ હતો. કવિતા લખતો હતો પણ કેટલું બોલવું એ કરતાં ક્યાં અટકવું એની એને વધારે જાણ હતી.
પાંચેય મિત્રો ટાટા સફારીમાં માઉન્ટ આબુ ગયા હતા. બે દિવસની મજા માણીને અમદાવાદ તરફ પરત આવવા નીકળ્યા હતા. નસનસમાં પહાડી નશો ઓગળી રહ્યો હતો. ઘરે આવવું કોઇને ગમતું નહોતું. સફર કંટાળાજનક બની ગઈ હતી. મન બહેલાવવા માટે જેટલાં હથિયારો હાથવગાં હતાં એ તમામ અજમાવાઈ ચૂક્યાં હતાં. અંતાક્ષરી, જોક્સ, પત્તાં, ફિલ્મની વાતો, ધંધાની ચર્ચા, ઑફિસની કૂથલી, શેરબજારની વધઘટ, ભૂતપ્રેતની વાતો... અને પછી બગાસાં, બગાસાં અને બગાસાં!
‘કવિતા સંભળાવું?’ અભિસારે થેલામાં હાથ નાખીને ડાયરી ફંફોસતા પૂછ્યું.
‘ના દોસ્ત, કવિતા નહીં.’ મેરુએ મનાઈહુકમ ફરમાવ્યો, ‘તારી કવિતાના સાંઠામાંથી રોમાન્સનો રસ ઓછો નીકળે છે અને કરુણતાના કૂચા વધુ! કશુંક બીજું થવા દે.’
‘ભલે, આજે હું કાગળ ઉપરની કવિતા નહીં સંભળાવું. એને બદલે મારી જિંદગીમાં આવેલી જીવતીજાગતી કવિતા વિશે વાત કરીશ. તમારે રોમાન્સનો રસ માણવો છે ને? તો માણો.’
ગાડી ઇડરને વીંધીને દોડી રહી હતી. રાતની સુંદરી અંધારાની સાડી પહેરીને પૃથ્વી ઉપર વિચરી રહી હતી. ટાટા સફારીની અંદર ચાર દુ આઠ કાન અભિસારની વિશ્રંભકથા સાંભળવા માટે સરવા થઈ ગયા હતા. અને એક ઓછાબોલો પુરુષ એની પ્રેમકથાનાં પૃષ્ઠો ધીમે ધીમે ખોલી રહ્યો હતો.
***
‘એનું નામ શ્લોકા. સોળ વર્ષની હતી, જ્યારે મેં એને પહેલી વાર જોયેલી. અને એ દિવસે એને જોયા પછી ઘરે જઇને મેં જિંદગીની પ્રથમ કવિતા લખી હતી. એ ઉંમરે મારા જેવા શિખાઉને છંદ અને કાવ્યના બંધારણ વિશે કેટલી જાણકારી હોય! પણ એ છોકરીના શારીરિક બંધારણ વિશે મને સો ટકા જેટલી માહિતી હતી. શબ્દકોષનો કોઈ શબ્દ, અલંકારશાસ્ત્રનું કોઈ ઘરેણું કે વિશેષણોના ખડકલામાંથી એક પણ વિશેષણ એના સૌંદર્યના વર્ણન માટે યોગ્ય નહોતું. વહેલી સવારે ફૂલપાંદડી ઉપર બાઝેલી ઝાકળ જેવી શ્લોકા પ્રાતઃ સ્મરણીય સૌંદર્યની સ્વામિની હતી.’ અભિસાર વાત કરતાં કરતાં ક્યાંક ખોવાઈ ગયો. પછી સવારની ઝાકળમાં સ્મૃતિસ્નાન કરીને વર્તમાનમાં પાછો આવ્યો.
