ત્રણ વાગ્યા અને છેલ્લું લેક્ચર પૂરું થયું. આજે શનિવાર હતો એટલે કોલેજમાં હાફડે હતો. કોલેજિયનો વર્ગખંડમાંથી બહાર નીકળ્યા. થોડાક કેન્ટિન તરફ વળ્યા, કેટલાક આઠદસના જૂથમાં વાતે વળગ્યા, તો કેટલાક વળી ઘરની દિશામાં ચાલી નીકળ્યા.
આહ્લાદની નજર કંકણ કોઠારી પર હતી. પિન્ક કલરના ટોપ અને ડાર્ક બ્લેક રંગના મિનિ સ્કર્ટમાં સમાયેલો પચાસ કિલોનો રૂપનો ખજાનો મંથર ગતિએ કોલેજના ઝાંપામાં થઇને ભીડભંજન મહાદેવ તરફ જવાના રસ્તે ફંટાઈ રહ્યો હતો. સ્કર્ટની નીચેથી ડોકાતા એના સંગેમરમરી પગ જોનારના દિલ ઉપર કરવતનું કામ કરી રહ્યા હતા. એ કોર્નર પાસેના વળાંક આગળથી ઓઝલ થઈ એ પછી કોલેજનું પ્રાંગણ નિઃસાસા, નિરાશા અને ઊંહકારાથી ભરાઈ ગયું. કંકણ માટે આ રોજનું દ્રશ્ય હતું. સવારના સમયે એનું આગમન થતું ત્યારે તોફાની કોલેજિયનો સીટીઓ વગાડીને અને ફિલ્મી ગીતો લલકારીને એનું સ્વાગત કરતા અને કોલેજ છૂટવાના સમયે એ જ કોલેજિયનો છાતીના એન્જિનમાંથી ઊનીઊની વરાળો છોડીને કંકણને ‘આવજો’ કહેતા. આહ્લાદ ત્રિવેદી પણ આવા જ વરાળવિમોચક એન્જિનનો એક માલિક હતો.
પણ આજે આહ્લાદ કંઇક જુદા જ મૂડમાં હતો. એણે પાસે ઊભેલા ભૂષણના હાથમાંથી સ્કૂટરની ચાવી ઝૂંટવી લીધી. પછી એ પાર્કિંગ તરફ દોડ્યો. ભૂષણ ‘એ... એ... એ... એય...’ કરતો બૂમો પાડતો રહ્યો, પણ આહ્લાદના દિમાગ ઉપર આજે ભૂત સવાર હતું. એણે ભૂષણના સ્કૂટરને ‘કિક’ મારીને ચાલું કર્યું અને પછી પવનવેગે મારી મૂક્યું. ઝાંપા પાસેથી એ જ્યારે પસાર થયો ત્યારે પણ એના કાન ઉપર ભૂષણની બૂમો અથડાતી હતી, ‘અરે...! પણ... સાંભળ તો ખરો..!’ પણ આહ્લાદને અત્યારે ભૂષણને સાંભળવા કરતાં કંકણ કોઠારીને જોવામાં વધારે રસ હતો.
કંકણ કોઠારી ખરેખર સુંદર હતી. છેલ્લાં ચારચાર વર્ષથી આ કોલેજમાં એ ‘મિસ કોલેજ’નો તાજ જીતતી આવતી હતી. શહેરભરમાં એના રૂપની ચર્ચાઓ હતી. માત્ર આંધળાઓ અને નપુંસકોને બાદ કરતાં બાકીના તમામ પુરુષો એની ઉપર મરતા હતા અને આહ્લાદ પણ એક મર્દ હતો, દ્રષ્ટિવાન મર્દ હતો.
આહ્લાદે કંકણને ‘ઇમ્પ્રેસ’ કરવાના બહુ પ્રયત્નો કરી જોયા. શરૂઆત બહુ નાટકીય ઢંગથી કરેલી. રિસેસનો સમય હતો. કંકણ નોટિસ બોર્ડ ઉપરનું લખાણ વાંચી રહી હતી, ત્યાં આહ્લાદ પહોંચી ગયો, ‘એક્સક્યુઝ મી!’
‘યસ?’ કહીને કોંકણ એની નાજુક ડોકને એક હળવો ઝટકો આપ્યો.
