અપ્સરા અન્ડરગાર્મેન્ટ્સ’ના હોલસેલના વેપારી ધગશ માખીજાને આજે ઓફિસે જવામાં અડધોએક કલાક જેટલું મોડું થઈ ગયું. બેડરૂમમાં ડ્રેસિંગ ટેબલના આયના સામે ઊભા રહીને એ વિદેશી નેકટાઈની ગાંઠ સરખી કરતા હતા, ત્યાં ડોરબેલ ગૂંજી ઊઠી.
‘ધાર્મિકા, જરા બારણું ઉઘાડજે. જો ને, કોણ છે...?’ એમણે બૂમ મારી. એ સાથે જ રસોડામાંથી રૂપાળી પત્ની દોડી આવી. બારણું ઉઘાડ્યું. સામે દસેક વર્ષનો એક છોકરો હાથમાં ગડી વાળેલો કાગળ લઇને ઊભો હતો, ‘મે’મસા’બ, યે આપકે લિયે...! વો મરૂન કલર કી ગાડીવાલે સા’બને ભેજી હૈ... બોલા હૈ કિ ગ્યારહ બજે કે બાદ હી યે ચિઠ્ઠી મે’મસા’બકે હાથ મેં...’
‘કોણ છે? લોકો પણ અજીબોગરીબ થઈ ગયા છે!’ હાથમાં બ્રિફકેસ લઇને ધગશ ડ્રોઈંગરૂમમાં આવ્યો, ‘ટપાલખાતાને બદલે આંગડિયા મારફત...! કોની ચિઠ્ઠી છે, ધાર્મિ? બધું ઠીકઠાક તો છે ને? તારા પિયરમાં બધાની તબિયત તો...?’
‘હેં?! ના, ના, બધું સરસ છે. તમે... તમે... જાવ હવે... આમેય આજે ઓફિસે પહોંચવા માટે તમે મોડા જ છો...’ ધાર્મિકા કાગળને સંતાડવાના પ્રયત્ન સાથે બોલી. એના ચહેરા પર, આંખોમાં, બોલવામાં, અત્રતત્રસર્વત્ર ગભરામણ અને માત્ર ગભરામણ જ ઝલકતી હતી.
ક્ષ્ધગશ થંભી ગયો. બ્રિફકેસ જમીન ઉપર મૂકી દીધી. પછી પત્ની પાસે જઇને એને છાતી સાથે જકડી લીધી. આંખોમાંથી શુદ્ધ પ્રેમ છલકાવીને પત્નીની સામે જોઈ રહ્યો, ‘ગાંડી, મારાથી છુપાવે છે? લગ્નનાં દસ વર્ષ પછી તો હું તારા મૌનને પણ સાંભળી શકું છું. લાવ, તારો ડાબો હાથ સાડીના પાલવમાંથી બહાર કાઢ. મારે એ ચિઠ્ઠી વાંચવી છે...’
