વેલ કમ...! બોયઝ, પ્લીઝ કમ ઇન! તમે પણ આવો, દીકરીઓ! બરાબર ખાલી પેટે આવ્યાં છો ને બધાં?’ ડૉ. પટેલ સાહેબે પાંચ છ ડૉક્ટરોના જૂથના છાતીમાંથી છલકાતા ઊમળકા સાથે આવકાર આપ્યો.
બારણા પાસે ઊભેલા ત્રણ જુવાનિયા અને ત્રણ યુવતીઓ ડઘાઈ ગયાં. એક ક્ષણ માટે તો એ લોકોને સમજાયું નહીં કે આ સપનું હતું કે સત્ય! ડૉ. પટેલ સાહેબને આવા લાગણીસભર શબ્દો બોલતા આવડતા હતા?! પણ આ તો હજુ શરૂઆત હતી. આશ્ચર્યની અવધિ તો હજુ બાકી હતી.
ડૉ. પટેલ સાહેબ અમદાવાદના જાણીતા ગાયનેકોલોજિસ્ટ હતા. શહેરની પ્રખ્યાત વી. એસ. હૉસ્પિટલમાં માનદ તબીબ હતા. શહેરમાં બે અલગઅલગ વિસ્તારોમાં એમનાં ખાનગી નર્સિંગ હોમ્સ હતાં. પ્રેક્ટિસના નામે ટંકશાળો હતી. સવારના ઊઠે ત્યારથી છેક રાત્રે પથારીમાં પડતાં સુધી પટેલ સાહેબ દર્દીઓની સારવારમાં વ્યસ્ત રહેતા. વી.એસ.માં એક ગાયનેક યુનિટના તેઓ વડા પણ હતા.
પણ એ યુનિટમાં એમના નામની ધાક હતી. એમ.ડી.ની તાલીમ લેતા જુનિયર તબીબો માટે પટેલ સાહેબના નામનો આતંક છવાયેલો હતો. નાનીનાની વાતમાં સાહેબ જબરદસ્ત શિસ્તપ્રેમી હતા. દર્દીઓની સારવારમાં સહેજ સરખી પણ કચાશ રહી જવા પામે, તો સાહેબ એમના હાથ નીચેના ડૉક્ટરની ધૂળ કાઢી નાખે. હાઉસમેનથી માંડીને રજિસ્ટ્રાર સુધીના બધા જ ફફડે. પણ સાહેબની સામે એક હરફ સુધ્ધાં કાઢવાની કોઈનામાં હિંમત ન મળે.
હું પોતે આજથી પચીસ વર્ષ પહેલાં આ જ પરિસ્થિતિમાંથી પસાર થઈ ચૂકેલો છું. ડૉ. પટેલ સાહેબના જ હાથ નીચે મેં છ મહિનાનો સખત પરિશ્રમનો જેલવાસ વેઠેલો છે. મને પણ એ વખતે સાહેબ ખૂબ જ અકારા લાગતા હતા. આજે વરસો પછી મને સમજાય છે કે સાહેબ સાચા હતા, અમે વિદ્યાર્થીઓ ખોટા હતા. સોટી વાગે ચમચમ અને વિદ્યા આવે ધમધમ. પટેલે સાહેબની શિસ્તની સોટી વાગી, ત્યારે અમને કેટલીક પાયાની વાતો શીખવા મળી.
પણ પૂરા છ મહિનાના કપરા કાળમાં એક સાંજ શીતળ હવાની લહેરખી જેવી આવતી હતી. એ સાંજે પટેલ સાહેબ પોતાના વિભાગના તમામ રેસિડેન્ટ ડૉક્ટર્સને એમના ઘરે ભોજન માટે બોલાવતા હતા. હું પણ આવી જ સાંજે એક વાર સાહેબના ઘરે જમી આવેલો છું. એ દિવસે પટેલ સાહેબનું સાવ અલગ જ સ્વરૂપ અમને જોવા મળતું હતું. સાહેબ મટીને તેઓ પિતા જેવા બની રહેતા. પિતૃવત્ વાત્સલ્યથી વિદ્યાર્થીઓને જમાડે. આગ્રહ કરી કરીને ખવડાવે. પેટ ભરીને જમી લીધા પછી પાછા શરત મારે ‘હવે જો તમારામાંથી કોઈ વધારે ગુલાબજાંબુ ખાઈ બતાવે, તો હું એને એક નંગ દીઠ એક રૂપિયો ઇનામમાં આપું!’
