હું મારા દર્દી ઉપર ક્યારેય ગુસ્સે થતો નથી, પણ એ દિવસે થઈ ગયો. સામે બેઠેલી નૈસર્ગીને ખખડાવી નાખી, ‘બહેન, તું શું બોલી રહી છે એનું ભાન છે તને? કંઈ ભાંગબાંગ પીને તો નથી આવી ને? દસ વરસના તપ પછી માંડ નસીબ આડેથી પાંદડું હટ્યું છે ત્યાં તું...?!’
નૈસર્ગી રડી પડી, ‘શું કરુ, સાહેબ? મજબૂર છું.’
‘પણ મજબૂરીનુંયે કંઈક નામઠામ તો હશે ને?’ મારો આક્રોશ ચાલુ જ હતો.
અલબત્ત, મારો આક્રોશ તીવ્ર હતો, પણ વાજબી હતો. નૈસર્ગી મારી પેશન્ટ હતી. છેલ્લા દોઢ વર્ષથી મારી પાસે એની સારવાર ચાલતી હતી. વંધ્યત્વ એની વેદના હતી અને સંતાનપ્રાપ્તિ એની ઝંખના. તબીબી વિજ્ઞાનના ભાથામાં જેટલાં તીર હતાં એ તમામ હું અજમાવી ચૂક્યો હતો. પણ પક્ષીની આંખ વિંધાતી ન હતી. દર્દીની શ્રદ્ધા ડૉક્ટર ઉપરથી ઊઠી જાય અને ડૉક્ટરનો ભરોસો ભગવાન ઉપરથી ઊઠી જાય એ સમય બહુ દૂર ન હતો. નૈસર્ગી અને એના પતિ નિમિષના ટેસ્ટરિપોર્ટ્સના કાગળોની ફાઇલ દિનબદિન વધુ ને વધુ મોટી થતી જતી હતી. આશાના મિનારા જમીનદોસ્ત થવાની અણી ઉપર હતા, ત્યારે જ અચાનક સૂકા ઝાડની ડાળે લીલી કૂંપળ ફૂંટી.
અલબત્ત, મારો આક્રોશ તીવ્ર હતો, પણ વાજબી હતો. નૈસર્ગી મારી પેશન્ટ હતી. છેલ્લા દોઢ વર્ષથી મારી પાસે એની સારવાર ચાલતી હતી. વંધ્યત્વ એની વેદના હતી અને સંતાનપ્રાપ્તિ એની ઝંખના. તબીબી વિજ્ઞાનના ભાથામાં જેટલાં તીર હતાં એ તમામ હું અજમાવી ચૂક્યો હતો. પણ પક્ષીની આંખ વિંધાતી ન હતી. દર્દીની શ્રદ્ધા ડૉક્ટર ઉપરથી ઊઠી જાય અને ડૉક્ટરનો ભરોસો ભગવાન ઉપરથી ઊઠી જાય એ સમય બહુ દૂર ન હતો. નૈસર્ગી અને એના પતિ નિમિષના ટેસ્ટરિપોર્ટ્સના કાગળોની ફાઇલ દિનબદિન વધુ ને વધુ મોટી થતી જતી હતી. આશાના મિનારા જમીનદોસ્ત થવાની અણી ઉપર હતા, ત્યારે જ અચાનક સૂકા ઝાડની ડાળે લીલી કૂંપળ ફૂંટી.
મેં એનો યુરીનરી પ્રેગ્નન્સી ટેસ્ટ કર્યો. દસદસ વર્ષથી નૈસર્ગીના વેરાન રણ જેવા મનમાં સળવળતી ઝંખના કચકડાની પટ્ટી ઉપર બે સમાંતર રેખા બનીને ઊભરી આવી. મેં ખુશ થઈને એને સારા સમાચાર આપ્યા, ‘કોંગ્રેચ્યુલેશન્સ! યુ આર પ્રેગ્નન્ટ!’
‘ખરેખર?!’ એના સવાલમાં સવાલ કમ હતો, આશ્ચર્ય જ્યાદા.
‘ખરેખર. ઇન્ડાયરેક્ટ પુરાવો આ રહ્યો.’ મેં એને ટેસ્ટનું પરિણામ દેખાડીને પછી ઉમેર્યું, ‘જો ડાયરેક્ટ પુરાવો જોઈતો હોય તો નવ મહિના બાદ લઈ જજો.’
નૈસર્ગી ‘થેન્ક યુ’ કહીને ગઈ. એ આવી ત્યારે માંદલી સસલી હતી, જતી વખતે એ થનગનતી હરણી જેવી લાગતી હતી.
