‘ભાઈઓ ને બે’નો!’ આટલું બોલીને બિજલભાઈ અટકી ગયા. થાક લાગે એટલે થોભી જવું એ એમનો જીવનમંત્ર હતો. આટલું સંબોધન સારી રીતે અને સ્પષ્ટ ઉચ્ચારો સાથે બોલી શકાય એ માટે છેલ્લા પંદરપંદર દિવસથી એ પ્રેક્ટિસ કરતા આવ્યા હતા.
નાતના આગેવાન એટલે બોલવું તો પડે જ. મૂળ શું કે આખી જ્ઞાતિ જ અભણ. એકલા બિજલભાઈ બે ચોપડી પાસ. એટલે પછી ચૂંટાવા બુંટાવાની માથાઝીક જ ક્યાં આવી? આપોઆપ સર્વાનુમતે બિજલભાઈ જ જ્ઞાતિના પ્રમુખ. ‘ભાઈઓ ને બે’નો... અને વડીલો તથા વહાલાં બાળકો, તમને હંધાયને ખબર સે કે આજે આપણે શેના હાટુ ભેળા થ્યાં સૈંયે.
મને એ જણાવતાં આનંદ થાય સે કે મા મેલડીની કીરપાથી આપણી જ જ્ઞાતિનો એક જુવાન નામે વિરમ સુરાજી દાગતર થઈ ગ્યો સે. દાગતર એટલે પાસો નાનો નહીં! હંધાયથી મોટો દાગતર! વાઢકાપ કરે એવો. અલ્યા, તાળીયું તો પાડો.’ બિજલભાઈએ તાળીઓ ઘરાવી.
બોલવામાં વધારે તો શું હોય! અભણ, વિગડાઉ જ્ઞાતિનો એક દીકરો ભણીગણીને એમ.બી.બી.એસ. થાય, એમ.એસ.ની ડિગ્રી મેળવે અને પોતાનું નર્સંિગ હોમ શરૂ કરે એના જેવો રૂડો પ્રસંગ જ્ઞાતિજનો માટે બીજો કયો હોઈ શકે? બિજલભાઈએ પોતાને જેટલાં આવડતાં હતાં એ તમામ ઉપમા, રૂપક અને અતિશયોક્તિ અલંકારો ગૂંથીગૂંથીને ભાષણનો નવલખો હાર તૈયાર કર્યો અને ડૉ.વિરમ માટે વાપરી પણ નાખ્યો.
પછી શ્રોતાઓના ગગનભેદી શોરગુલ વચ્ચે એમણે ડૉક્ટરનું શાલ ઓઢાડીને સન્માન કર્યું. જ્ઞાતિ એમની પડખે જ ભી છે એ વાતની હૈયાધારણા આપી અને વાતવાતમાં એટલું પણ જાહેર કરી દીધું કે ડૉ.વિરમભાઈ પાસે પૈસાની સગવડ ન હતી,
એટલે જ્ઞાતિના સુખી બંધુઓએ દસવીસ હજારની મદદ કરીને નર્સિંગ હોમ ભું કરી આપવામાં અમૂલ્ય યોગદાન આપી બતાવ્યું છે, એ વાતનો બદલો ડૉ.વિરમભાઈ જ્ઞાતિજનોની સારવાર નજીવા દરે કરીને ચૂકવી આપશે એવી આશા અસ્થાને નહીં ગણાય.
